Verhaal René

Een lange weg

Laat ik beginnen met een introductie zoals iedereen zich voorstelt aan onbekenden. Hallo, ik ben René, 44 jaar, man, gehuwd en vader van 2 dochters. Ik woon in Arnhem. Mijn hobby’s zijn koken, astronomie (sterren kijken) en wetenschap in het algemeen. Ik kan zo nog wel even doorgaan met het noemen van zaken. Want ik ben gewoon een mens en ondanks een rijk leven ga ik gebukt onder een psychisch probleem. Onzichtbaar. Ook voor mij. Hier mijn verhaal, naar de bodem van een donkere put, terug het warme licht.

Enkele jaren geleden ben ik ernstig ziek geworden. In mijn hoofd was het zwart en ik had geen hoop. Pas bij een zelfmoordpoging drong het tot mij door dat ik hulp nodig had. Mijn huisarts begreep de noodsituatie en heeft gedaan wat ze kon. En ik had snel hulp nodig. Nog tijdens mijn intake periode bij de GGZ en ondanks de medicatie ben ik in een psychose weggezakt. Politie erbij, crisisdienst GGZ, de hele mikmak. Een hel voor mijn gezin.

Gelukkig was ik al gestart met een hulptraject en kon mijn psycholoog aangeven dat mijn problemen werden veroorzaakt door een vermoed autisme. En ja, ik blijk een autisme te hebben. Probleem bekend, leren omgaan met autisme (alsof ik dat mijn hele leven al niet doe) en de problemen zullen als sneeuw voor de zon verdwijnen. Een jaar later is mijn therapie “Omgaan met autisme” klaar. Ja, er zijn nu dingen die ik beter begrijp, van mezelf en van anderen. Ik had ondertussen mijn baan verloren en was dus overgeleverd aan het UWV en de verplichtingen van de WW. Vol naïviteit begon ik te zoeken naar werk.

En daar was de depressie weer. En weer dieper en zwarter. Opnieuw naar de huisarts. Cognitieve gedragstherapie zou het gaan worden bij een commerciele zorgaanbieder. Tot dusver waren mijn ervaringen met psychologen vrij positief. Maar je kunt niet iemand helpen door jouw zienswijze bij die ander op te dringen en te verplichten. Dat gaat niet en al helemaal niet bij een autist. De psycholoog is er af gekomen met trillende knietjes maar ik stond weer met een depressie op straat. O ja, en een lege portemonee, ondanks een prima aanvullende verzekering

Terug naar de GGZ en haar psychologen en psychiaters. Maar ik was niet urgent genoeg voor het zware werk en de regels waren ondertussen ook weer veranderd. Dus kreeg ik twaalf gesprekken van 45 minuten aangeboden. Twaalf gesprekken gedurende 1 jaar. Dat was het, graag of helemaal niet. Ach, ik heb wel wat handvaten geleerd in die gesprekken. Maar ik had nog steeds de depressies.

Dan maar de pillen. Ik heb gewerkt in de pharmaceutische industrie en zat mijn ‘eigen’ pillen te slikken waarvan ik wist dat de bijwerkingen heftig zijn en de werking alleen symptomen bestrijdt. Maar ik had geen keus meer. Ik wilde weer kunnen genieten en leven. En het werkte. Ik voelde mij sterk genoeg om mij als vrijwilliger aan te melden bij de Passiflorahoeve. Lekker werken in de tuinen en genieten van de vlinders. Op de weg terug.

De medicatie deed zijn positieve werk. Een half jaartje of zo. Weer kwam een depressie opzetten. Meer medicatie en bijwerkingen dan maar. Maar nu had ik Piet Moerman. Al snel was ik niet alleen vrijwilliger meer maar ook cliënt. Een verademing. Iemand die niet een voorgeschreven protocol afloopt, maar uitgaat van de persoon. Die niet alleen hoort maar ook luistert en begrijpt. Die samen met jou op zoek gaat naar de oorzaak van die open etterende wond in je hoofd. Iemand die jou helpt de wond te genezen. Iemand die jou respecteert voor wie je bent.

En nu? Ik kan af met minder medicatie en ik heb meer bereikt dan ik zelf voor mogelijk hield. Mijn echte weg terug is eindelijk begonnen.

Meer verhalen van

cliënten

14 jaar ziek – het verhaal van Willie

lees verder >>